Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Πως είπατε?

Υπέροχα ξεκίνησε το 2012 και για να με βάλει εξ’ αρχής στο πνεύμα ο κύριος νέος έτος μου χάρισε μια υπέροχη ωτίτιδα και μου αφαίρεσε ένα σημαντικό μέρος της ακοής μου.
Και όταν λέω σημαντικό μιλάω σε ποσοστά ένα 90%.
Να μην σας τύχει σας λέω – να μην σας τύχει. Χίλιες φορές να σας αρπάξει το ρολό, να χάσετε τα κλειδιά σας, να σας φορέσει το στεφάνι σας υπέροχο κέρατο ΠΑΡΑ να χάσετε την ακοή σας.
Κάθομαι στο γραφείο, κοιτάζω τριγύρω, και απλός νεύω καταφατικά σε όποιον θεωρώ ότι μου απευθύνει τον λόγο, και καλά ότι καταλαβαίνω! Αποτέλεσμα: έχω φορτωθεί χίλιες δυό μ@κ@κίες που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα συναινούσα. Έχω στήσει 3 διαφορετικούς ανθρώπους σε ραντεβού που δεν κατάλαβα ότι έκλεισα και φυσικά δεν πήγα και  τέλος συνεχώς μου πετούν διάφορα χαρτάκια από δεξιά και αριστερά κάθε φορά που χτυπάει επί ώρα το κινητό ή σταθερό τηλέφωνο μου και δεν το απαντώ.
Δράμα σας λέω δράμα (και Σέρρες μη σας πω).  
Η δε αγωγή που ακολουθώ φαντασμαγορική. Τώρα ξέρω να σας πω πως πέθανε η Marilyn. Ωτίτιδα είχε και έπαιρνε την ίδια αγωγή. Μια κατατονία, ένα ζαβλάκωμα, μια υπνηλία το άλλο πράγμα. Σέρνομαι στα πατώματα. Μέχρι να σηκώσω το ένα πόδι το άλλο έχει πάθει παραπληγία. Τέτοια νύστα από την πενταήμερη στην Τρίτη λυκείου είχε να με πιάσει.
 Βέβαια έχει και τα καλά του! Είδα ειδήσεις μετά από 2 μήνες. Υπέροχες σας λέω είναι χωρίς ήχο. Τους βλέπεις όλους πάνε, έρχονται, χειρονομούν, για κάποιο μυστήριο λόγο χαμογελούν και φαντάζομαι τους διαλόγους:   
Κύριε πρωθυπουργέ να δώσουμε αυξήσεις 5% ή μήπως 12% το 2012?
Να καταργήσουμε το τέλος ακινήτων?
Να μειώσουμε την ΔΕΗ?
Να αυξήσουμε τις επενδύσεις?
Να φυλακίσουμε επιτέλους κάποιον πολιτικό? και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Αλλά σας το είπα ήδη, η αγωγή που παίρνω έχει παρενέργειες και με μεταφέρει σε μια άλλη χώρα φανταστική.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

To know us better.

43 και blogger?
Πως μου ήρθε η ιδέα  του blog θα αναρωτηθείτε?
Απλό, πολύ απλό είχα δύο εναλλακτικές. Α)  να σηκώσω ότι απέμεινε σε τραπεζικούς λογαριασμούς και να τα πάω να τα καταθέσω στον πρώτο τυχών ψυχαναλυτή και να μιλάμε για την παιδική μου ηλικία ψάχνοντας στα βάθη της Ανατολίας (του inner ego  μου επί της ουσίας) μαζί με την Μιραράκη να βρούμε την ρίζα του κακού.
Β) να αρχίσω να γράφω και να βγάζω από μέσα μου το καθετί που με ενοχλεί, το είχα κάνει και στο παρελθόν και με βοήθησε πολύ!
Και κοιτάζοντας πρόσφατα το βιβλιάριο καταθέσεων μου (μετά το περιβόητο: λεφτά  υπάρχουν) ανακάλυψα ότι είχα μία και μοναδική λύση, το Β, εξού και το Blog.
Εργασιομανής σε βαθμό κακουργήματος! Πρωινή δουλειά Δευτέρα – Παρασκευή ξέρετε εσείς… πολυεθνική, γραφείο, γραβάτα, lunch breaks και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά. Παράλληλα όμως και απογευματινή δουλειά η οποία καλύπτει και τα σαββατοκύριακα στας εξοχάς του νομού στην φύση!
Πολυάσχολος και καλλιτεχνικός τύπος. Αν βρω κανένα μισάωρο κενό ζωγραφίζω κατασκευάζω, χτίζω, γκρεμίζω, διαβάζω, βλέπω ταινίες και στο τσακίρ κέφι ρίχνω και δυό μπριζόλες στον φούρνο.
Ταξιδευτής επίσης oh yes. Λατρεύω την φύση και τα ταξίδια. Αγαπημένος προορισμός… χμ… κάτσε να σκεφτώ… η Αστυπάλαια, το Σιράκο, το Μικρό Πάππιγκο η Φολέγανδρος και η Νέα Υόρκη. Πως τα συνδυάζω όλα αυτά? Μια χαρά σας διαβεβαιώνω.  Και τις περισσότερες φορές μόνος! Διότι σας το είπα? Δεν σας το είπα…
….43 και αστεφάνωτος! Και μη μου πείτε και εσείς ότι κάποιο κουσούρι θα έχω, όπως λένε κάποιοι πίσω από την πλάτη μου, διότι μια χαρά «παιδί» είμαι: ευθυτενής, έξυπνος, ευγενικός, εντάξει Clooney δεν με λες αλλά και χάλια δεν είμαι (μάρτυρας η φωτογραφία άνωθεν), και όλα τα καλά τα έχω αλλά ελεύθερος. Μεταξύ μας το απολαμβάνω όμως.
Αυτά τα ολίγα για αρχή to know me better.